Er was niks bijzonders aan die dinsdag. Beetje grijs weer, een vergeten lunchafspraak, een hoofd vol losse eindjes. Een dag zoals er dertien in een dozijn gaan. Maar toch knaagde er iets. Niet groot, niet dramatisch. Gewoon een vage onrust, alsof er iets niet klopte. Alsof er iets niet ademde.
Ze merkte het pas echt toen ze in de auto stapte. Radio uit, telefoon stil. In die stilte kwam het ineens opzetten. Dat gevoel van opgesloten zitten in haar eigen lijf. Alsof haar huid een maat te klein was geworden. Ze zuchtte. Niet diep, niet opgelucht. Meer zo'n zucht die je lucht niet echt ververst, maar gewoon even laat weten dat je het moeilijk hebt.
Een paar uur later zat ze op de bank. Thee erbij. En een gedachte die maar bleef hangen: "Wanneer ben ik eigenlijk voor het laatst écht rustig geweest?" Niet moe. Niet uitgeblust. Maar echt... stil vanbinnen. Ze kon het zich niet herinneren.
Er was een verlangen dat zich zachtjes opdrong. Naar ruimte. Niet naar vakantie, of meer vrije tijd. Maar naar ademruimte. Naar een manier om te kunnen zijn zonder iets te moeten. Zonder dat hoofd dat altijd maar doorratelt. Zonder dat lijf dat op de automatische piloot meedoet.
Het verlangen was niet nieuw. Het zat er al langer. Maar vandaag fluisterde het harder. Het was geen eens meer fluisteren. Het verlangen begon te schreeuwen.
Ze wist niet precies waar ze moest beginnen. Maar ze wist wel: het heeft met adem te maken. Met niet forceren. Met niet meer alles willen begrijpen, maar durven voelen.
Misschien is het tijd om niet meer te zoeken naar een oplossing. Maar naar een ingang. Een deur.
En soms... begint dat gewoon met ademhalen.
Niet om iets te bereiken. Maar om jezelf weer te herinneren.
Reactie plaatsen
Reacties