Ken je dat? Dat je ineens beseft: ik hóef hier niet in mee te gaan. Dat het niet normaal is om jezelf continu voorbij te rennen. Altijd maar ‘ja’ te zeggen. Je aan te passen. Je adem in te houden terwijl het leven over je heen rolt.

Dat gevoel… alsof alles op z’n plek valt. Alsof ik eindelijk thuis ben. In mezelf. In mijn lijf. Geen strijd meer. Geen spanning die me tegenhoudt. Geen twijfel of ik het wel goed doe. Gewoon rust. Ruimte. Energie. Vrijheid.

Er was niks bijzonders aan die dinsdag. Beetje grijs weer, een vergeten lunchafspraak, een hoofd vol losse eindjes. Een dag zoals er dertien in een dozijn gaan. Maar toch knaagde er iets. Niet groot, niet dramatisch. Gewoon een vage onrust, alsof er iets niet klopte. Alsof er iets niet ademde.

Wat een bevrijding om niet meer te hoeven vechten tegen wat ik voel. Vroeger dacht ik dat ik ‘sterk’ moest zijn door alles weg te stoppen. Boosheid, verdriet, frustratie. Hup, onder het tapijt. Maar weet je wat dat deed? Het vrat energie. Het maakte me moe, onrustig en ik voelde me steeds verder verwijderd van mezelf.

Het voelt zó goed om te beseffen dat mijn twijfels niet meer bepalen hoe mijn leven eruitziet. Natuurlijk voel ik soms nog onzekerheid, maar ik heb geleerd dat ik zelf kan kiezen wat ik ermee doe. Elke dag begin ik bewust door even stil te staan: waar kies ik vandaag voor? Wat vind ík belangrijk? Dit geeft me rust en helderheid. Hierdoor voel ik me krachtiger, vrijer en zekerder over de stappen die ik zet, ook al weet ik niet precies hoe alles uitpakt.

Het voelt heerlijk om 's morgens wakker te worden en te beseffen: ik bepaal vandaag helemaal zelf hoe mijn dag eruitziet. Geen druk van buitenaf, geen opgejaagd gevoel. Gewoon rust. Vrijheid. Ruimte in mijn hoofd en in mijn lijf. Mijn energie stroomt, ik voel me fit en opgewekt. Ik heb zin om mijn dag te starten, omdat ik weet dat ik zelf bepaal wat ik wel en niet doe. Niet langer geleefd worden, maar leven vanuit mijn eigen wensen. Dat geeft zoveel rust, helderheid en vooral vrijheid.

Lange tijd heb ik mezelf op de achtergrond gezet, mezelf weggecijferd. Alsof ik een bijrol speelde in mijn eigen leven. Het voelde alsof ik niet gezien werd. Alsof mijn stem niet belangrijk was. Alsof mijn mening niet telde. Ik dacht oprecht dat ik het gewoon niet in me had.Niet goed genoeg, niet sterk genoeg, niet bijzonder genoeg.

Er was een tijd dat mijn hoofd nooit stil was. Gedachten over wat allemaal nog moest en wat allemaal niet goed was of wat anders moest vochten om voorrang in mijn hoofd. Ik stond altijd ‘aan’. Overal om me heen voelde ik de druk, de onrust, de hectiek, de prikkels . Misschien herken jij dat ook wel: de dagen lijken gevuld te zijn met meer to-do's dan in een dag passen, de prikkels zijn overal. Echte rust voelt heel ver weg. En op die momentjes van 'tijd voor jezelf' ben je meer bezig met wat je nog moet doen dan dat je werkelijk even een moment voor jezelf hebt en ook echt helemaal kunt ontspannen. Niet het verplichte ontspannen van samen op een feestje zitten of sporten, maar het ontspannen dat je even helemaal niet nadenkt, even niet hoeft te zijn of zeggen of doen wat er van je verwacht wordt.